Vandaag was het geen prettige aanblik. 9 April: Hanneke. Ach, Hanneke. De in december 2019 aan kanker overleden echtgenote van mijn zoon. 34 Jaar slechts en moeder van een pasgeboren dochter en drie jaar oude zoon.
Het was dramatisch.
Ik bel Cees jr en sta eigenlijk met mijn mond vol tanden. Wat moet ik zeggen? Troosten? Moed inspreken? Ik vraag hem hoe het is op zo’n dag als vandaag. Hij waardeert het dat ik toch even bel, maar merk tevens dat dit gesprek niet te lang moet duren. Hij krijgt het te kwaad. Logisch.
Hij werkt vandaag thuis, heeft om vier uur nog een call van zijn bedrijf, haalt de kinderen van de BSO en school en neemt hen dan nog even mee naar het graf van hun moeder.
Hij en Hanneke kochten vlak haar overlijden een huis in Lochem. Hij woont op een minuut of drie rijden van ons af en zo zijn we in staat af en toe bij te springen, want het is geen sinecure om in je eentje naast je werk ook nog eens een huishouden te runnen met twee piepjonge kinderen.
Hij flikt het toch maar en daar heb ik een diepe bewondering voor. Gelukkig heeft hij een hondstrouwe vriendenkring, die hem waar mogelijk ondersteunen.
Waarom ik dit met u deel? Gewoon, zo maar. Misschien voor het besef dat een gelukkig “huisje, boompje, beestje” voor velen net zo normaal is als het opkomen van de zon, maar dat het ook anders kan zijn of aflopen. Carpe Diem derhalve.
Oh, dan nog wat. 9 April 2021. Be Quick bestaat vandaag 119 jaar.
Zestig jaar daarvan mag ik mij inmiddels verheugen in een lidmaatschap, dat me zoveel plezier, geluk en goede vrienden heeft gegeven.
Bedenk daarom eens, hoe uw leven eruit zou zien zonder ons kluppie.
Ik kan het antwoord wel raden.
Rust zacht, Hanneke. Sterkte zoonlief. En leve Be Quick.
Cees Seevinck.
