4 februari 2020 8:30
Mijn jarenlang trouwe lezers zal het zijn opgevallen: mijn column is enige tijd niet op de site te zien geweest. Daar waren -en ingewijden weten dat- persoonlijke omstandigheden de oorzaak van. Nu trachten we de zaken weer een beetje op een rijtje te krijgen. Ik dank eenieder voor de oprechte steunbetuigingen.
Terug derhalve naar de alledaagse dingen.
Zullen we eens beginnen met PSV? Bekend om zijn gemoedelijkheid en rust, maar toch ook een prijzenwinnaar. Daar is al weken een dans op de vulkaan gaande . In- en extern vliegen de verwijten daar als illegaal vuurwerk door het zwerk. Verdachtmakingen, beschuldigingen, lekken naar de pers en het spook van de opera, Mark van Bommel. OK, het zou mijn vriend niet zijn of worden, want daarvoor lijkt hij teveel op de Grote Boze Wolf, maar zou het nou allemaal aan hem liggen? Vast niet. Ome Toon en de Jong duiken wel heel veel weg voor de media en dat is meestal een veeg teken. En dan, och arme, Ernst Faber...Was hij maar gewoon Hoofd Opleidingen gebleven. PSV? Waar moet dat heen?
Het is een vroege zaterdagmiddag op het veld van SV Nieuwdam. De eerste supporters van de thuisclub en de gasten druppelen binnen. De teams doen de voorbespreking en daarna de warming-up. Het wordt niet druk, want het is guur weer.
Buiten had het complex nog wel een veegbeurtje kunnen gebruiken en binnen was een natte lap ook geen overbodige luxe geweest. En de toiletten? Mwah...
Achter de bar staat een vrijwilliger die richting de zeventig gaat. Hij rent heen en weer tussen de kantine en de keuken, want daar is geen bezetting. Straks moet hij thee zetten voor de rust van de spelers. Iets te drinken voor de scheidsrechter en zo nog wat dingetjes erbij. In de pauze is het toch behoorlijk druk in de kantine. Er is hulp nodig. In de hoek drinken leden van in de veertig een stevig biertje. De voorzitter loopt ernaar toe en vraagt om een kwartiertje assistentie. Reactie? Nul.
Later komt er versterking voor de keuken. Deze vrijwilliger is ruim in de zeventig.
Als u dit leest, wat is dan uw reactie? Er is geen clubliefde meer of is dit de kenmerkende labbekakkigheid waar Nederland steeds meer aan lijdt? Het ikke ikke en de rest kan stikken. Kun jij lekker je biertje slobberen, terwijl een paar meter verderop iemand zich de pestpokken staat te werken, die je vader of misschien wel je opa had kunnen zijn? Ik zou me doodschamen, maar ja.
Heb ik het mis of vlakt dat hyper-irritante geneuzel over klimaat en milieu, CO2 en PFAS wat af? Begint de Nederlander zo zoetjes aan te beseffen en het beu te worden, dat we hier altijd het braafste jongetje van de klas willen zijn. Dat we enerzijds bossen gaan kappen voor de biomassa-industrie en anderzijds lopen te emmeren over het behoud de bescherming van Natura 2000-gebieden. Dat gezondheidsorganisatie pleiten voor een verbod op houtkachels en open haarden, maar dat een minister daar niet aan wil. Het is chaos en als onze regering steeds meer het populaire schoothondje wordt van de Frans Timmermansjes van deze wereld, dan kunnen we de komende jaren onze borst flink nat maken.
Ook in onze regio komen steeds meer mensen in opstand tegen de onbreidelde plaatsing van windmolens en zonneparken. Temeer daar steeds vaker aangetoond wordt, dat die geen oplossing gaan bieden. Als er te weinig wind staat of er is lang geen zon, dan moet de energie wordt aangevuld vanuit onze Zuiderburen. Kernenergie welteverstaan. Dus wij willen daar niet aan, maar als de nood aan de man komt kijken we maar wat graag de andere kant uit. Hollandser kan het haast niet.
Wij van het gas af en in Duitsland krijg je subsidie als je wel gas gaat gebruiken.
Tijdje ook al niets meer van Edje Nijpels gehoord en Jesse Klaver? Woont die nog in Nederland? Of zijn ze met het laatste hoofdstuk bezig van “De nieuwe kleren van de Keizer”? Zou best eens kunnen.
Zag onlangs op een AmerikaanseTV-zender hoe Highschool-studenten en gemiddelde burgers vragen over hun geschiedenis en aardrijkskundige kennis beantwoordden. Uiteraard hadden ze de meeste domme geselecteerd,maar desondanks was het tenenkrommend. In welk land ligt het Panamakanaal?
Wat viert Amerika op de 4th of july? Naar wie is de hoofdstad vernoemd? Wat is de hoogste berg ter wereld (Mount Rushmore?? Woehaha). Dat soort vragen. Meestal geen antwoord of iets, waarvan je denkt: hoe is het mogelijk.
Ik weet vrij zeker dat je zo’n programma hier ook kunt maken, met dezelfde onthutsende resultaten. Vragen als: wie won de Tweede Wereldoorlog? En wie werd er tweede. Wie was Willem van Oranje? Van Hanegem?).
Op vele scholen, zo las ik, is de Holocaust en de bevrijding van Auschwitz 75 jaar geleden niet behandeld. Dat is bedroevend en schandalig. Over de reden en oorzaak velt u zichzelf maar een oordeel. Wie dit al dan niet bewust niet aan de orde durft of wilt stellen is ten enen male ongeschikt om voor de klas te staan.
Je bent er gek op of je haat het. Veronica Inside. Ik behoor tot de eerste categorie.
Natuurlijk, het is regelmatig plat en langs het randje, maar ik vind het geweldig.
Zo’n beetje het enige programma op de Nederlandse tv waar niet krampachtig politieke correctheid wordt bedreven of geacteerd. Waar Gijp zijn bulderende lach inzet als troefkaart wanneer Johan het misschien net even te gortig dreigt te maken en Boskamp dan René weer een beuk geeft.
Genée is een geniale improvisator, die als een paling overal tussen door glibbert en glijdt. En...geen autocue. Veel lijkt heel spontaan te ontstaan en het helpt ook dat kijkers vragen kunnen stellen.
Johan Derksen heeft met name onder de vrouwen stevige criticasters. Zij vinden hem racistisch, seksistisch. Nou ja, de bekende beschuldigingen die je om de oren vliegen als je in dit land een mening hebt die anderen niet bevalt. Met zulke termen sla je elke discussie op voorhand dood. Derksen heeft er maling aan en weet zich gesterkt door de gedachte dat veel kijkers hun buik vol hebben van de talkshows, waar avond na avond een schier eindeloze optocht van Peters R. de Vries en andere wijsneuzen voorbij komen marcheren.
In een iedere dag meer preutser land, waar cabaretiers op hun tong bijten, onwelgevallige politieke dossiers door de shredder gaan en alles gladjes moet lijken te gaan, is het een verademing dat er nog een paar vrije geesten bestaan die denken; f*ck it.
Begin februari. Een waterig zonnetje belicht mijn toetsenbord. Het is tien voor vier en over een half uur gaan de lichten alweer aan. Stond net even in de tuin en zag een prachtige bonte specht en hoorde vogels die de illusie gaven dat erin de verte weer een nieuwe lente zit aan te komen. Hier en daar al voorzichtig uitlopende planten. Weer geen winter dit keer? Hopelijk niet. Vind het niks. Dus gauw even deze maand afwerken en dan geen gezeur meer over een Elfstedentocht.
Die opwarming van de aarde. Zo gek nog niet.
Cees Seevinck,
3 februari 2020,
[email protected]
