Na het missen van het EK in 2014, gaat het WK 2018 ook aan onze neus voorbij. Sommige media komen met mathematische kansenberekeningen, waardoor Oranje het alsnog kan halen, maar dat is volstrekte kul en een ernstige vorm van wishful thinking. En stel, stel dat het mirakel zich zou voordoen, wat heeft Nederland daar dan in vredesnaam te zoeken? Advocaat zal medio oktober met de noorderzon vertrekken naar andermaal een lucratieve schnabbel. Gullit zal “uiteraard solidair zijn “ en zijn heil weer zoeken in het glitter- en glamourwereldje waar hij het liefst vertoeft. De internationals zullen opgelucht ademhalen. Lekker volgende zomer weer naar Ibiza om te chillen en verlost van trainingskampen in Noordwijk onder leiding van of te oude ofwel incompetente minkukels, die op persconferenties pretenderen het allemaal precies te weten, maar als puntje bij paaltje komt flip-over clowns zijn. Die babbelen over 4-4-2, 5-4-1 alsof ze de reclamefolder van de HEMA voorlezen. Die tijdens Nederland-Bulgarije weten dat Zweden tussentijds met 3-0 voorstaat tegen Wit-Rusland, maar dan Bas Dost gewoon op de bank laten zitten. Of Vincent Janssen in de rust niet wisselen voor de topscorer van Portugal. Dit slechts als voorbeeld van de al jaren falende coaching rond Oranje. Bij de spelers zelf zal de animo om nog voor hun land uit te komen sterk zijn afgenomen. Spelen voor Nederland is niet bevorderlijk voor hun marktwaarde en ook de (buitenlandse) clubs geven al langere tijd signalen in die richting af. Internationaal ondermaats presteren en wellicht geblesseerd terug komen, dat is niet wat ze willen. Op de dag dat Oranje in Frankrijk omver werd geblazen kon Tottenham Hotspurs Vincent Janssen voor 27 miljoen slijten aan West Bromwich Albion (ze kochten de spits voor 22 miljoen van AZ), maar hij werkte niet mee. Evenmin aan verhuur aan Brighton & Hove. De club heeft hem nu niet meer nodig en hij zal tot aan de winterstop op de tribune zitten, waarna ze hem voor een aanzienlijk lager bedrag moeten slijten aan eentje uit de Championship of zoiets.
De eens veelbelovende Janssen ziet zijn loopbaan al vroegtijdig roemloos ten einde komen, zo vrees ik. Ook zullen Robben, Sneijder en van Persie er mee stoppen. Dat de laatste twee werden opgeroepen was ook al een staaltje van onkunde, want ze hadden nauwelijks werdstrijdritme.
De sportieve malaise die nu al een flinke tijd gaande is zal de komende jaren niet veranderen. Laten we dat maar accepteren met z’n allen, dan hoeven we ook niet tegen beter weten in voor de tv of op de tribune te zitten, in de hoop dat... nou ja, vul maar in.
Voor ons is het WK volgend jaar weer een toernooi zonder Nederland, maar voor het bedrijfsleven is het financieel een flinke streep door de rekening.
Mijn ex-werkgever, Nationale-Nederlanden, was lange tijd hoofdsponsor van Oranje en ik weet nog als het team (eens) dichtbij een uitschakeling was, de gehele directie en Raad van Bestuur valium als hoofdmaaltijd had. Zo groot waren de belangen!
Bij Albert Heijn, Blokker, Action, Jumbo, Unilever en noem ze allemaal maar op, zullen de winstprognoses voor 2018 stevig worden aangepast. En dan niet naar boven.
Bij de KNVB is nu oud-voorzitter van Heracles Jan Smit aan de slag gegaan. Een man van de gestampte pot en wars van allerlei poppenkast en luchtfietserij in vuistdikke rapporten, die een dag na verschijnen alweer in de onderste la liggen. Hopelijk wordt hij degene die een streep haalt door alle flauwekul en incompetentie die in Zeist regeren. Uithuilen en opnieuw beginnen. Het is te hopen.
Het zal u -zeker als u Be Quicker bent of onze club volgt- niet ontgaan zijn, dat we nu een eerste elftal op zondag en zaterdag hebben. Over het hoe en waarom zal ik hier niet uitwijden, maar het was beste een zware bevalling en na de geboorte zal moedertje nog weleens langs de huisarts moeten. Op papier is het allemaal makkelijker dan in de praktijk. Zondag 1 is niet langer “alleenheerser “, maar moet een tweede eerste elftal in het weekend “dulden”. Dat betekende bijvoorbeeld schuiven met trainingstijden, om maar eens wat te noemen. Daar zullen de komende weken/maanden nog wel wat andere praktische zaken bijkomen, maar er zal in gezamenlijkheid uit moeten worden gekomen. Het is zaak dat iedereen in de club deze ontwikkeling een kans geeft en achter deze keuze gaat staan. Bij de een of ander bestaat scepsis. Dat mag, maar dient het proces niet te verstoren. Het is een proef voor een seizoen, maar beide partijen hebben aangegeven er een langjarig succes van te willen maken.
Sportief lijkt het veelbelovend. In de oefenpartijen en de beker heeft Zaterdag 1 al laten zien, dat er heel veel potentie in het team zit. Ze beginnen in de vierde klas, maar de doelstelling voor het nieuwe seizoen is gelijk al het kampioenschap.
Beide eerste elftallen veel succes gewenst.
Kent u pretpark De Waarbeek in Hengelo(O)? Ja? Ik nu ook. Dochter en schoonzoon waren het bloedhete Rome voor een tijdje ontvlucht en wilden ook eens in hun eentje door de Achterhoek fietsen. Of wij drie dagen op de kleinkinderen (3 en 6) wilden passen. Mijn vrouw antwoordde als eerste en dus zou mijn bezwaar (drie???) niet meer valide zijn.
Toen het huis van onder tot boven inmiddels vol lag met autootjes, poppen, kleurpotloden, mikado, boekjes, schoenen, sokken, bestek uit diverse laden, de piano was ontdekt en een bel. Aan oren en neuzen was getrokken. De ene het speelgoed van de ander wilde hebben en -uiteraard vice versa- vond eega het tijd voor externe pret. En dat werd de Waarbeek. Het zitje (maxi cosi?) voor kleindochter had mijn schoonzoon voor de zekerheid al op de achterbank van mijn auto geplaatst. Kind erin en dan even de sluiting vast maken, maar dat lukte niet. Uiteindelijk wist een buurman de klus te klaren.
Aan de kassa een niet al te snuggere jongedame. 53 euro, meneer. U wilt pinnen? Gaat uw gang. Later bleek zij 35 euro te hebben ingetoetst. Inderdaad niet snugger...
Mijn hemel, zo’n pretpark in vakantietijd. 75% opa’s en oma’s, want pappa en mamma moesten natuurlijk werken. Vroeger schreeuwden kinderen; nu krijsen ze voornamelijk. De kleinste mocht niet overal in en aangezien zij inmiddels over een Italiaans temperament beschikt, gaf dat af en toe -eufemistisch gesteld- enige commotie.
Om me heen voornamelijk Tukkerse accenten en veel mensen die op Fort Oranje niet zouden misstaan.
Eenmaal weer op de parkeerplaats moest de gordel van de maxi cosi(?) natuurlijk weer vastgeklikt worden en weer lukte het ons niet. Een passerend echtpaar met jonge kinderen om hulp gevraagd. Oh ja, zei de man, geen probleem. Maar het lukte hem ook niet; de vrouw uiteindelijk wel en toen konden we weer terug naar Lochem. Dat de kinderen op de achterbank het uiteindelijk weer hevig met elkaar aan de stok kregen mocht niet als verrassing gelden. Ter hoogte van Delden kreeg ik met een knetterende godslastering het spul tot aan Lochem koest. Mijn vrouw vond dat ongepast en daar had ze gelijk in, maar het hielp wel. Thuis heb ik opgezocht wat de Italiaanse equivalent was. Voor kinderen die tweetalig worden opgevoed is dat wel net zo handig.
Toen mijn dochter bij terugkomst vroeg of het allemaal goed was gegaan, kon ik nog net uitbrengen: goed hoor.
Daarna 24 uur geslapen.
Cees Seevinck,
5 september 2017,
[email protected]
