Het zal u bekend voorkomen: een fitte 80-jarige die haar of zijn leeftijdsgenoten bestempelt als oude zuurpruimen waar ze niets mee te maken willen hebben. Daarmee het begrip ouderdom niet koppelen aan leeftijd. Als ik tegen mijn eega zeg dat ik vanmiddag met een paar jongens van de sportschool bij Scholten op de Kleine Markt een borrel ga drinken, zegt zij provocerend: “Jongens? Welke jongens? Oh die, maar dat zijn toch gewoon mannen?”. Ik zeg jongens, omdat wij allemaal wel de leeftijd van (oudere) mannen hebben, maar dat niet onder ogen willen zien. Wij lullen over voetbal, auto’s, maken foute grappen over vrouwen en lachen er op zo’n middag wat af. Ook de oudste van ons stel, die inmiddels ook al weer 74 is, weet niet van ophouden. Allemaal hebben we zo onze ongemakjes, maar daar valt best mee te leven.
Niet iedereen hanteert die levensstijl. Een paar maand geleden was ik op een reunie van eindexamen-leerlingen. Dat viel me niet mee eerlijk gezegd. Op een gegeven moment durfde ik niemand meer te vragen hoe het met haar of hem ging, want desgevraagd kreeg ik een stortvloed van kwalen, echtscheidingen, op het verkeerde pad geraakte kinderen en god weet wat nog meer over me heen. Ja, er waren uitzonderingen bij, maar dat waren er relatief maar weinig. Mismoedig verliet ik vroegtijdig de bijeenkomst en de gedane toezeggingen om eens verder bij te praten had ik al bij thuiskomst naar de mentale vuinisbak verwezen.
Ja, ouder worden is een niet te vermijden lot, maar het is toch wel aan te raden om er geen noodlot van te laten worden. Nederland vergrijst en waar dat fenomeen wel heel duidelijk waarneembaar is, is in mijn woonplaats Lochem.
Vooral in de zomermaanden. Legioenen fietsende en wandelende 65-plussers tref je hier dan aan. De mannen niet in stemmig grijs en de vrouwen in beige of bruin. Nee, felle kleuren. Rood, geel, paars, oranje. Natuurlijk mag de afritsbroek niet ontbreken, hier en daar hippe sneakers, maar vooral de onvermijdelijke jezus-sandalen met uitzicht op de kalknagel van de grote teen. Wandelen doet men vooral in tweetallen; fietsen daarentegen gebeurt vaak in gezelschappen van zes of acht personen. De mannen fietsen bij elkaar, de vrouwen ook, meestal een paar meter achter de mannen, waar zich ook de leider/grappenmaker bevindt.
In zo’n gezelschap ontstaat een hecht collectief, wat niet zelden leidt tot een gevoel van het recht van de sterkste. Dat is een heel natuurlijke reflex, die je bij alle diersoorten waarneemt. Een hyena zal het in zijn eentje nooit opnemen tegen een leeuw, maar in groepsverband durven ze het carcas van die zebra best van een leeuw af te pikken.
Bij de groep fietsers behoort het hand uitsteken al spoedig tot de voltooid verleden tijd, het achteruit kijken bij linksaf slaan ook en het zonder blikken of blozen oversteken van een voorrangsweg eveneens. Toen ik daar bij die laatste overtreding eens toeterend op reageerde kreeg ik van de “aanvoerder “ een opgestoken gebalde vuist te zien. In een drukke winkelstraat in het centrum mag inderdaad gefietst worden, ondanks de aanwezigheid van terrassen en talrijke reclame-uitingen die er staan. Wie dat doet moet mijns inziens in een inrichting worden opgenomen, maar “de groep “ heeft er maling aan. Dat na gedane arbeid er wat wordt gedronken, is logisch, maar als je pech hebt zitten ze dan naast je en praten hard in een verschrikkelijk dialect als het Limburgs of Brabants.
De horeca en middenstand zijn uiteraard blij met de massale toeloop van de sportieve ouderen, maar wat mij betreft mag het wel een onsje minder.
Jongeren op de fiets in het verkeer zijn al geen lolletje, maar op het moment dat opa en oma in een collectief gaan rijden dan is het ook geen feestje, zeker nu ze vrijwel allemaal op een e-bike zitten en vaak onverantwoord hard gaan.
Of is het een bewuste keuze? Liever onder een auto komen, dan aftakelen in Huize Avondrood. Zou zomaar kunnen. Die Alexander Pechtold. Toch zijn zin, maar wel heel erg slinks, hoor.
Er wordt in de grote voetballanden gediscussieerd over het vroeger sluiten van de transferwindow. Nu is dat nog 1 september en ik vind dat echt te idioot voor woorden. Als trainer ben je na de zomervakantie al weken bezig met de voorbereiding van je team. Systemen worden bedacht en niet zelden afgestemd op een paar dragende spelers. Oefenwedstrijden worden afgewerkt en zelfs de competitie is hier en daar al begonnen, als er plotseling toch nog weer spelers worden verkocht of aangetrokken. Niet zelden moeten dan bedachte strijdplannen gewoon de shredder in en kun je weer opnieuw beginnen.
Zie dat gedoe rond Davinson Sanchez bij Ajax. “Niet gemotiveerd “ om tegen Heracles te spelen, op de bank tegen Rosenborg, terwijl Ajax de verdediger heel hard nodig heeft. Tottenham wil 40 miljoen op tafel leggen, Ajax wil er 50. Oud-penningmeester Arie van Os zegt dat de club zijn poot stijf moet houden, ik zou zeggen: weg ermee. Pak die veertig (winst in één jaar 35 miljoen!). Sanchez is persoonlijk rond met de Londense club, wat hem in ieder geval een enorme maandelijkse smak geld extra oplevert en het vooruitzicht om in de Champions League te spelen plus uitzicht op nog een volgende klapper over een paar jaar.
Als Ajax hem niet laat gaan, dan zit de club met een gefrustreerde voetballer in zijn maag.
Maar goed, dit is nog maar een enkel voorbeeld. In de media hier en de rest van Europa wemelt het van identieke kwesties. Dat is inderdaad voor een groot deel te voorkomen door de transfer-deadline fors naar voren te halen. Een goed plan.
Nu Buma (CDA) probeert het Wilhelmus een likje verf te geven, wordt er vanuit de verwachte en voorspelbare hoek snerend over gedaan. Een oubollig liedje met een achterhaalde tekst, zo wordt gezegd. Mijn hemel, moeten de schoolkinderen dat verplicht gaan zingen? Zo krijgt de partij (niet de mijne, overigens) weer het stempel ouderwets opgeplakt. Jaren terug repten ze over het gezin als hoeksteen en werden weggehoond. Terugkijkend had dit land daar weleens wat langer over mogen nadenken, de huidige stand van zaken in menig huishouden in aanmerking genomen.
Op Radio 1 werd de mening over het oppoetsen van het volkslied voorgelegd aan een stel pubers. De insteek van de programmamakers lag voor de hand; de plannen van Buma belachelijk maken. Dat lukte niet echt, want het resultaat van de interviews was onthutsend. De kinderen kwamen niet veel verder dan wat gegiechel en uiteraard was het Wilhelmus gewoon stom.
Waarover het gaat in dat lied? Geen idee. De tachtigjarige oorlog? Pfff. De aanleiding daarvan? Tsss, weet ik veel. Filips II? Wie? Willem van Oranje? Die is toch met Maxima getrouwd?
Dit waren scholieren van een jaar of zestien, zeventien. Van vmbo tot (echt waar) VWO. Geen idee hadden ze. Een krankzinnige constatering en een spijkerharde aanklacht tegen geschiedenisleraren en/of schoolsystemen.
Dat je vraagtekens kunt zetten bij het vroegere uit je hoofd leren van er toe doende jaartallen (1492, 1568, 1600, 1648, 1672, ik noem er maar een paar op), is terecht, maar dat scholen er kennelijk niet meer in slagen om leerlingen enig historisch besef bij te brengen of bepaalde onderwerpen (de holocaust) uit angst niet meer op de agenda durven te zetten is te gek voor woorden.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat grote groepen jongeren geen enkele affiniteit met hun nationale identiteit hebben, in tegenstelling tot veel van de ons omringende landen. En de oorzaak ligt voor een groot deel in het ontbreken van degelijke geschiedenislessen.
Van mij hoeven kinderen heus niet elke dag of week staande naast hun schoolbank en met de hand op hun hart het Wilhelmus te zingen. Echt niet, maar het verkwanselen van onze nationaliteit is heus niet alleen de schuld van
“Brussel “...
Cees Seevinck,
17 augustus 2017
[email protected]
