Het is daar in Amsterdam ook wel een beetje dubbel. Aan de ene kant dat gekunstelde streven naar tegennatuurlijke ultieme gelijkheid ; aan de andere kant die massaal omarmde Canal Pride, waar bizar uigedoste homo’s, lesbiennes, bisexuelen en weet ik veel wat nog meer smaken er zijn, op boten extra-poleren wie of wat ze zijn. Da’s toch raar. Als Amsterdam zo strak in de leer is met hun dames en heren-verbod, dan zou je toch ook zo’n rariteitenkabinet in de grachten als volgende stap moeten verbieden. En kijk dan vervolgens eens wie er op de volgboten zitten. Politici, BN ‘ers en hordes andere publiciteitsgeile dames en heren. Ai, mensen, bedoel ik. Luitjes die graag willen laten zien hoe ruimdenkend ze wel niet zijn.
Wat mij betreft doet eenieder wat hij wil en een modern vrij land moet daar ook garant voor staan, maar daar waar (semi)overheden doorslaan in regeltjes en verboden slaan ze de plank mis. Zolang gemeentes, provincies en organisaties als de NS jaarlijks miljarden verspillen aan nutteloze of mislukte projecten heeft het mijns inziens prioriteit om daar eens nader naar te kijken en niet aan de bel te trekken met krankzinnige oekazes als deze.
Het voordeel van meerdere tv-zenders is, wat mij betreft, dat je bij sportieve evenementen niet naar Nederlandse zenders hoeft te kijken.
Bij de Tour de France kijk ik vaak het laatste halfuur. Automatisch gaat Nederland 1 dan aan, maar dat houd ik maar een minuut of vijf vol. Dat eindeloze gewauwel van die twee koekebakkers is vreselijk. De ene weet het altijd beter dan de ander en de informatie die wordt verstrekt gaat meer over de oom van renner X, die bakker was in dorpje Y, waar zijn tante van 93 zo oud is geworden door dagelijks twee glaasjes Pernod te drinken. Nee, pastis, komt dan de ander er weer tussendoor.
Gauw naar de Belgische zender dus.
Bij het EK voor vrouwen was het hetzelfde liedje. Eindeloos slap gelul en gelukkig bood het Duitse ZDF uitkomst. Een vrouwelijke commentator (of: commentatrice) met aanstekelijk enthousiasme en kennis van zaken.
En als het qua tv-aanbod mogelijk is, kijk en luister ik het liefst naar de BBC.
Kortom, Nederlandse tv is vaak ergerlijk door het eindeloze gezwam en past dan precies bij de radio- en tv-reclame.
Daar is het nog niet eens de inhoud, maar de stemmetjes. Voorbeelden? Kruidvat, Plus, TUI, Vodafone (met die verschrikkelijke schijtlollige klant die met een juffrouw van dat bedrijf belt; gruwelijk).
Nog even terugkomen op dat EK. Ik heb daar best van genoten. Natuurlijk zag ik dingen, waarbij ik dacht: oef, dat is niet best, maar het fijne vond ik dat spontane en het pure.
Meezingen met het volkslied, niet zeuren bij de scheidsrechter, geen Schwalbes, geen relletjes, hele families op de tribune. Gewoon feest.
Kortom, reclame voor het voetbal.
Dat zuurpruim Ronald Waterreus Oranje afkraakte en een columnist van De Telegraaf daags na de gewonnen finale dat min of meer ook deed, was beneden peil. Het is zeer waarschijnlijk dat IJsselmeeervogels in een onderling duel zou winnen van de Oranje-dames, maar daar gaat het niet om. Mannen- en vrouwenvoetbal met elkaar vergelijken is irrelevant. Althans de komende jaren.
Het zijn de vrouwen (voetbal, handbal, volleybal, hockey), die Nederland sportief op de kaart hebben gezet. Laat daar de focus op liggen. Dat telt. PSV en Ajax lieten het internationaal onlangs weer afweten. Dat telt ook, maar dan de verkeerde kant op.
Onlangs een week in Frankrijk gefietst. In het gebied van de Loire en de Cher.
Geboekt bij de ANWB, die de verdere organisatie bij een Belgisch bedrijf had neergelegd. Kreeg de vraag of we e-bikes wilden. Nee, hoefde niet. Doen we wellicht over twintig jaar wel. Echtparen die hetzelfde arrangement hadden besteld hadden dat allemaal wel gedaan, zo bleek later. En aangezien je elkaar zo af en toe onderweg weleens tegen kwam, kon ik soms enige jaloezie niet onderdrukken. Aangezien er nogal wat vals plat in de routes (60-70 kilometer per dag) zat, was het behoorlijk afzien en welke bocht je ook om ging, steeds was er een straffe wind in je snuit, terwijl je die het liefst in de rug zou hebben.
Ergerlijk was de routebeschrijving, die opgesteld was door dat Belgische bedrijf.
In het Vlaams. Daar stonden woordjes in, die soms onbegrijpelijk waren. Het leek soms op een eindexamen begrijpend lezen voor beginners. Wij waren niet de enigen, die er behoorlijk mee worstelden. Soms nam je de gok en ging je links.
Vervolgens zou er dan na twee kilometer, bijvoorbeeld, een kerk moeten komen. Maar als die er na een half uur peddelen nog steeds niet was, dan wist je al dat je naar rechts had gemoeten en niet naar links. Op die manier werd de voorgespiegelde dagroute van 70 kilometer nogal eens 80 of meer.
Maar ach, we hebben ook weer veel moois gezien. Eindeloze velden met zonnebloemen, prachtige bossen en een ongelooflijke hoeveelheid landhuizen en kastelen.
En hoewel ik niet zo’n francofiel ben, moet ik toegeven dat in vergelijking met een paar jaar terug, de houding van de Fransen die ik nu tegenkwam een stuk aangenamer was.
Mijn Frans is zodanig dat ik me daar vrij aardig mee red. In het verleden deden Fransen massaal of je Chinees tegen ze sprak; nu is dat anders, althans zo was mijn ervaring. Men leek het nu meer te waarderen dat je je best deed om hen in hun eigen taal toe te spreken.
Dat was tijdens de fietsweek, maar later ook in de Vogezen.
Maar goed, de zomer loopt al aardig op zijn einde en dus gaat het (amateur)voetbal straks weer beginnen.
Be Quick start voor het eerst met een eerste elftal op zaterdag en zondag. Hopelijk is dat een sportieve en gezellige oppepper voor de club. Gelukkig op zaterdag niet meer naar Ikea en zondag naar Intratuin, maar lekker naar het veld.
Tot straks.
Cees Seevinck,
[email protected]
8 augustus 2017.
