Ik moet mijn hart luchten. Al een jaar of zestig loop ik rond met iets dat ik tot dusver altijd geheim heb kunnen houden, maar in de herfst van mijn leven moet het maar eens bekend worden.
Wat is er gebeurd?
In de jaren vijftig kocht mijn vader een zomerhuisje in Almen. Bossen en weilanden. Het kanaal om de hoek. Geen stromend water, maar een pomp. In een hokje een wc, waar je met een emmer de boel moest weg spoelen. Binnen een petroleumlamp en een houtkachel. Op de slaapkamer een lichtje, gevoed door een accu. Een boomgaard met een moestuintje en vruchtbomen. Mijn vriendjes zaten op de David Evekinkschool en waren dus, net als ik, stadskinderen. Op woensdagmiddagen reed mijn vader met een volgeladen auto naar Almen om ons daar tot een uur of vijf te laten spelen, waarna hij ons weer ophaalde.
Wat deden wij daar? Tsja, lieve mensen, daar deden wij heel ondeugende dingen. Wat heet ondeugend! Het was om je kapot te schamen als je er nu op terug kijkt.
Wij speelden cowboytje en indiaantje. Ja echt. Je kunt je dat nu niet meer voorstellen, maar het gebeurde. In ons volle bewustzijn. Natuurlijk deden we dat stiekem, want we wisten natuurlijk -ondanks ons jeugdigheid- dat zoiets heel erg fout was. Wij deden aan discriminatie, aan racisme, we speelden genocide na.
Als mijn vader vroeg of we leuk hadden gespeeld, zeiden we domweg dat we hadden gevoetbald of verstoppertje gespeeld. Hij mocht natuurlijk niet weten dat we eigenlijk gluiperige witte jongetjes waren; Hollandse Hitlerjugend.
U begrijpt natuurlijk dat dit vreselijke geheim al die jaren aan mij gevreten heeft en nu is het dus tijd om openheid van zaken te geven. Mea culpa; mea maxima culpa.
Maar nu ik toch bezig ben, kan ik net zo goed andere onvergeeflijke zonden opbiechten.
Ik ben eens in het VOC-museum in Enkhuizen geweest. Ja, heus waar en het gore is: ik vond het nog mooi ook. Geschiedenis heeft mijn intense aandacht en ik dacht in mijn onwetendheid dat een bezoek aan zo’n museum mijn kennis zou verrijken. Ik ging voorbij aan het feit dat ik stond te kijken naar wat zo’n imperialistische, koloniale schoft als bijvoorbeeld Jan Pieterszoon Coen bij elkaar had gejat.
En dat wij vroeger thuis en later met mijn eigen kinderen Sinterklaas vierden en Zwarte Piet niet zagen als een onderdrukte slaaf, dat alles maakt het er niet fraaier op.
Kortom, terugkijkend op mijn leven, dan is dat een aaneenschakeling van schande en schaamteloos gedrag. Moet je je voorstellen, dat ik vroeger zelfs heb genoten van de strips van Sjors en Sjimmie. En Kuifje in Afrika. Doodzondes, die ik al die jaren heb verzwegen.
Ik heb lezingen gegeven voor ING-personeel en die ik begon met “welkom, dames en heren “. Moet je je voorstellen! Zo fout als wat, want er hebben in die zalen vast en zeker mensen gezeten, die vonden dat ze eigenlijk geen man of vrouw waren, maar iets er tussen in. En dan heeft zo’n Nationale-Nederlanden-nozem de moed om zo te beginnen. Schandalig.
Enfin, zo is het wel genoeg. Inmiddels bent u er wel achter dat van bovenstaande regels het sarcasme afdruipt.
Dat ik weleens overweeg de abonnementen van de krant op te zeggen, de radio en tv weg te doen, omdat ik gevrijwaard wil worden van al dat gezeik van droeftoeters als Sylvana Simons, de Grauwe Eeuw, Kick Out Zwarte Piet en noem al die beroepsgekwetsten maar op. Hoeveel procent van de Nederlanders bevolking maken die gasten uit? 000000,1%? Of zoiets. Die schrijven een briefje naar de directeur van het Utrechtse Tivoli en leggen verband tussen een kinderfeestje met cowboys en indianen en genocide (zouden ze dat foutloos hebben geschreven? Vast niet). En wat doet die directeur? Die last het feestje meteen af. Wat een laffe haas! En zo gaat dat gestaag verder de laatste tijd. Natuurlijk kent de geschiedenis minder frisse periodes. Er zijn gebeurtenissen geweest, die vandaag de dag ondenkbaar zouden zijn geweest. De slavenhandel, de behandeling van de Noord-Amerikaanse indianen. Zonder geschiedenis echter geen heden en toekomst.
Het gevaar van al die splinter-activisten schuilt hem in de maatschappelijke polarisatie. Actie geeft reactie. Als zo’n groepje met de bus naar Dokkum wil om de intocht van Sinterklaas te verpesten en een stel Friezen blokkeert vervolgens de snelweg, dan levert dat de nodige commotie op. Ja, een snelweg blokkeren is strafbaar en als de het Openbaar Ministerie dan vervolgens aangeeft die mensen te gaan vervolgen, dan levert dat weer verontwaardiging van veel Nederlanders op. En zo komt er geen einde aan dat rollebollen in de media.
En als in de Randstad een wat angstig uitgevallen wethouder overweegt om de naam van een J.P. Coenstraat te wijzigen, omdat hij anders huiverig is voor racist te worden uitgemaakt, dan geeft Urk aan (uit protest tegen dat gebrek aan ruggegraat) in een nieuw te bouwen wijk juist de straten te voorzien van onze oude admiraals en VOC-mensen. Dat is reactie op actie. En als we al die beroepsklagers niet gewoon doodzwijgen en zeker geen podium geven, dan voorspel ik dat we nog lang niet van dat gedonder af zijn.
Misschien moeten al die spijkers op laag water-zoekers maar eens gewoon gaan werken, dan hoeven ze ook niet op drie hoog achter zitten broeden wat er nu weer “mis “ is in dit land.
Mijn dochter stuurde een flimpje van haar kinderen op de slee in een park vlak bij hun huis. Sneeuw in Rome, da’s best bijzonder. En het was nog een flink pak ook.
Dat komt veel Romeinen prima uit, want dan gaat hier en daar fluks de stekker eruit. Scholen gaan dicht, het gemeentehuis sluit en de toch al weinig actieve politie blijft lekker met koffie bij verwarming.
Jaren terug kwam ik eens op een vrijdag in Rome aan. Sneeuw luidde de weersverwachting. Er was nog geen vlok gevallen, maar meteen kwam er rood licht voor een groot deel van het openbare leven. En dat tot en met maandag.
Op zaterdagmiddag was er inderdaad wat stuifsneeuw. Een half uurtje of zo, maar dat was ook snel weer weg. Maar de “noodverordering “ bleef gewoon tot dinsdag van kracht. Op maandag vloog ik weer terug en op de wegen naar het vliegveld was het aanmerkelijk rustiger dan anders. In Rome zijn er heel veel mensen liever lui dan moe en dat komt veel illegaal verblijvende asielzoekers goed uit. Mijn dochter is inmiddels twee maal beroofd door Somaliërs, maar aangifte heeft ze niet gedaan. Dat kost tijd en is zinloos. In de stad lopen en rijden diverse politie-agenten, paraderend als pauwen in operette-achtige uniformen. Maar daar blijft het doorgaans ook bij. Bij het Colosseum zitten ze met z’n vieren in een Fiat te roken of drie van de vier slapen.
Het is niet voor niets dat Noord-Italianen met afkeer kijken naar de mentaliteit van de hoofdstad en het gedeelte ten zuiden ervan.
Mijn dochter en haar gezin hebben inmiddels een Italiaanse stijl van leven aangeleerd. Qua eten en drinken. Qua dolce vita, maar aan de arbeidsmoraal kunnen ze maar niet wennen en het zal niet meer lang duren of ze vertrekken.
Maar niet naar Nederland. Dat is ze te rauw en te brutaal geworden. En dat snap ik.
Ben blij dat de Olympische Spelen zijn afgelopen en dat komt vooral omdat ik geen liefhebber van schaatsen ben. Ook nooit geweest trouwens. Laat ik voorop stellen dat ik wel degelijk bewondering voor die sporters heb, maar het boeit me niet.
Ik sta daar voor mijn gevoel alleen in, want in mijn omgeving was het zo’n beetje het gesprek van de dag. Als ik ontkennend antwoordde op de vraag of ik Sven of Ireen nog had gezien, dan werd ik onthutst aangekeken. Zo van: hoe kan dat nou?
En schaatsen associeer ik met winter en dat is niet mijn favoriete jaargetijde. Zeker nu er in mijn tuin weer wat leven is gekomen (sneeuwklokjes, krokussen en een enkele narcis), snak ik naar de lente. Maar....nu eind februari vriest het weer en wordt er op de radio gespeculeerd of schaatsen op natuurijs. Ik wil dat niet meer. Ik wil warmte. En een beetje snel ook.
Cees Seevinck,
27 februari 2018,
