Het schrijven van deze stukjes doe ik doorgaans op mijn kantoor. Af en toe uitkijkend op een stuk van mijn tuin en het veld daarachter. Het is grauw, grijs en op het dak van de garage spatten de regendruppels uiteen. Wat heb ik een hekel aan die eerste drie maanden van het jaar. Er zit geen beweging in. Uit gewoonte zet ik altijd de radio aan. Radio 2 meestal of Radio 10. Radio 2 heb ik overigens de laatste week van december gemeden. Die Top 2000 kwam me de laatste jaren de neus uit. Elk jaar weer meer van hetzelfde en teveel Blof (denkt u dat streepje er even zelf bij?), Acda en de Munnik, Borsato, Prince, Doe Maar en Michael Jackson. Of Golden Earring met die Barry Hay, die vermoedelijk ook ‘s nachts in bed zijn zonnebril nog op houdt. Als die plaatjes in de auto voorbij komen schakel ik meteen naar een andere zender. Dat doe ik trouwens standaard als er weer een Nederlandstalige verschrikking wordt aangekondigd.
Als ik rond twaalf uur ‘s middags nog Radio 2 aan heb staan, dan gaat die om -op zijn laatst- tien over twaalf weer uit, want dan is Gijs Staverman de dj. Kent u die? Gijs Staverman. Ik hoop voor u van niet, want dat is zo’n beetje de meest irritante presentator van de vaderlandse radio. Het lijkt verdorie wel of die door een paard is opgevoed, want dat hinnikt maar door. Niet te harden. Soms moet je welhaast masochistische trekjes hebben om toch maar te blijven luisteren naar al dat gekakel en -niet te vergeten- die reclames. Kruidvat met die gillende keukenmeid, TUI met dat stemmetje (discover your smile; brrr), Unox, al jaren een man die de x niet kan uitspreken (idem dito met Praxis), let op, geld lenen kost geld, uitgesproken door een meneer met een loszittend kunstgebit, Pearl, Pearl, Pearl; Jantje Smit (ai ai ai), Renault, Selon de promosjon, een heer die het uitspreken van de Franse taal niet machtig is, inbraakpreventie, ik blijf het toch zeggen, hoor. Dit door een marktkoopmannetje opgescharreld op de Amsterdamse Albert Cuyp.
Van de week las ik dat steeds meer televisiekijkers afhaken. Deels door de veelal abominabele programmering. Spelletjesprogramma’s voor en met halvegaren, herhalingen en oeverloos geklets. Maar ook door die hemeltergende reclameblokken, waarin we getrakteerd worden op die stomme lul van de Jumbo, pratende hamsters van de Albert Heijn of die kale mafketel van de Postcode-loterij, die al schuddend met dat hoofd dreigt voor je deur te komen staan. Afgezien van de poen, moet je er toch niet aan denken dat dat slijmertje van Krabbé ineens voor je neus staat.
Nou ben ik niet zo’n verstokte televisiekijker, maar als je eens een avondje wilt kijken dan is een blik in de gids al genoeg om je boek maar gewoon te pakken. Een paar weken geleden heb ik uit pure “noodzaak “ Netflix genomen. En ja, het succes daarvan kan ik wel begrijpen. Fantastische series zoals The Crown, mooie films en natuurlijk reclamevrij.
Er schuilt echter ook een gevaar in, want je hebt de neiging om bij zo’n serie ook nog even de volgende aflevering mee te pikken en dan wordt het al gauw laat.
Nou maar even wat anders. Een aantal Eredivisie-clubs zit weer in het buitenland. Meestal in het zuiden, wat logisch is vanwege het mildere klimaat. Er wordt getraind en aan teambuilding gedaan. Er zijn goede gesprekken. Voorts bekijkt men of er versterkingen nodig of haalbaar zijn. En natuurlijk, desgevraagd, zijn de verwachtingen voor de tweede seizoenshelft hoog gespannen. Wat moet je ook anders zeggen? Je kunt moeilijk mompelen dat het weer net niet gaat lukken.
Trouwens toen Feyenoord onlangs op Malaga landde was het daar vier graden, dus dan denk je al gauw dat al dat gedoe achterwege had kunnen blijven.
Op de transfermarkt in Nederland zijn tot dusver nog geen gekke dingen gebeurd.
Er was sprake van dat Luuk de Jong naar het Mexicaanse Club America zou gaan, maar de speler voelde daar bij nader inzien toch niet zo veel voor. En dat lijkt me een verstandige beslissing, want die was daar geheid in no time mislukt. De Jong is een beetje een huilebalk, die met een verongelijkte gezichtsuitdrukking is geboren. Hij kan zich met dat geklaag en gejank nog net een beetje handhaven in de Eredivisie, maar in de Primera Division is het andere koek. Daar worden jammerende spelers genadeloos bij de enkels afgezaagd. Dus maar lekker in Brabant blijven, Luukie.
Nederland niet verlaten raad ik ook Michiel Kramer aan. Het fatale broodje kroket in de rust van een wedstrijd was vermoedelijk het laatste “bewijs “ dat de instelling van deze speler niet past bij een club als Feyenoord. Akkoord, hij was vorig seizoen een paar keer belangrijk als invaller, maar onder de streep hebben de Rotterdammers een kat in de zak gekocht. Net als de Jong heeft hij wellicht de schijn ook een beetje tegen. Waar de Jong oogt alsof hij elk moment in huilen zal uitbarsten, loopt Kramer er schijnbaar bij alsof het hem allemaal geen zak kan schelen. Hij kon naar ADO en Sparta, maar wilde dat niet. Kennelijk wil hij naar het buitenland, maar zover nu bekend is er nog geen interesse uit die hoek(en).
En ik betwijfel of die er komt. Videomateriaal is er uit zijn ADO-periode, maar wie beelden wil zien uit zijn Feyenoord-tijd is met vijf minuten wel uitgekeken en dat is nauwelijks een reden om hem aan te trekken. En hier geldt eveneens dat in de meeste landen om ons heen feller wordt gevoetbald dan hier en dat trekt Michieleke niet.
Een goede jaarwisseling had Virgil van Dijk met zijn 83 miljoen-transfer van Southampton naar Liverpool. Dat kon de club betalen, omdat ze toen ze van Dijk kochten al wel wisten dat Barcelona voor Coutinho 165 miljoen op tafel wilde leggen. Zo zoetjes aan beginnen we te wennen aan die krankzinnige bedragen die in het topvoetbal de ronde doen, maar 83 miljoen voor van Dijk? Natuurlijk had hij een droomstart door in de slotfase de 2-1 tegen stadgenoot Everton binnen te koppen, dus voorlopig kan hij daar niet meer stuk, maar toch. Hij is fysiek en mentaal van een andere categorie dan de Jong en Kramer, maar toch.
Dat ik twee keer “maar toch “ schrijf geeft aan dat ik twijfel. Voor 83 miljoen haal je in de Bundesliga vier gelijkwaardige verdedigers. Aan de andere kant krijgt hij te maken met trainer Jürgen Klopp en onder hem kun je alleen maar beter worden. Wie wil niet met Klopp werken? Nou dan.
Het hoofdpijn-dossier Nouri bij Ajax krijgt een schrijnend addendum, nu er berichten zijn dat er twee jaar geleden door de KNVB en de club al werd geconstateerd dat de speler een hartafwijking had. De ouders zeggen daar niets van te weten, dus dat wordt nog een wrang vervolgverhaal. Het leven bij Ajax gaat de laatste tijd toch al niet over rozen en dan komt dit er ook nog eens bij. Pfff.
Nou, Camiel Eurlings, heeft ook wel eens betere tijden gekend. Van kroonprins bij het CDA tot topfunctie bij KLM. Die laatste job was geen lang leven beschoren. Hij blonk daar voornamelijk uit door absentie. In de wandelgangen kreeg hij daardoor de bijnaam mr. No Show en was vooral goed in het gratis tickets geven aan vrienden en bekenden. Via de kruiwagen belandde hij op het pluche van het IOC.
Een wat schimmige functie lijkt mij, waar de kans op een burn out nihil is.
Beetje mooi weer spelen en bij de zomer- en winterspelen de gebraden haan uithangen met allerlei notabelen. In dat plaatje paste hij wel. Dat suffe Limburgse accent werd goedgemaakt door zijn looks.
Ingewijden wisten al te melden dat Camiel een driftkikker is. Een stampvoetende kleuter die in de supermarkt van zijn moeder geen lollie krijgt. Zijn ex-vriendin kreeg ook met die schaduwzijde te maken, want naast breuken in haar gezicht waren er ook gescheurde oorlellen. En dat laatste intrigeert me. Hoe krijg je dat voor elkaar? Hoe bezorg je iemand gescheurde oorlellen. Trek je iemand aan de oren de trap op? Nou ja, laat ook maar.
Op zijn Limburgs probeerde Eurlings te zaak te bagatelliseren, maar de druk om er de brui aan te geven werd vanuit de sportwereld en politiek te groot om net te doen of er niets aan de hand was.
Het slappe excuusje was uiteindelijk de beslissende fout en weer vloog hij. Dit keer niet met KLM, maar met een boogje de deur uit.
Wat nu? Burgemeester of gewoon voorzitter van zo’n non-descripte, ceremoniële organisatie waar Nederland er genoeg van heeft.
Voor ik het vergeet: Gelukkig Nieuwjaar.
Cees Seevinck,
10 januari 2018,
[email protected]
