Dé (75) heeft twee zoons: Dirk (43) en Jan Willem (38). Helaas overleed zijn vrouw Diny in 2016 geheel onverwacht. Een enorme schok, aangezien zij zelden van elkaars zijde weken. Dat verlies vreet nog altijd aan hem.
In zijn actieve jaren was hij werkzaam bij Struyck/Strucol. Wegens de zoveelste reorganisatie kon hij met een regeling op zijn 58ste de deur achter zich dicht trekken.
Omdat zijn ouders school belangrijker vonden, heeft hij nooit in de jeugdelftallen kunnen of mogen spelen. Voetballen begon pas op zijn 16de. Het vierde elftal kwam een speler te kort en de Zoem wist nog wel iemand: Dé...
Vanaf toen speelde hij bij die senioren en later ook nog in het derde.
Toen hij veertig was stopte hij ermee. Dat had fysieke redenen, maar ook “omdat er teveel lanterfanters om me heen liepen”. Toen ook al, moest ik onwillekeurig denken.
Hierna hield hij zich veel bezig met werkzaamheden voor de vakbond, het pensioenfonds en de ondernemingsraad.
Hij bleef Be Quick echter op de voet volgen en toen hij een brief aan het bestuur stuurde waarin hij stelde dat de lagere elftallen een beetje het stiefkind aan het worden waren en daar geen reactie op kwam, zegde hij het lidmaatschap op. Wel bleef hij donateur. Later kwam hij daarvan terug. Echt een prominente plek bij Be Quick ambieerde hij niet. Dat kwam ook een beetje omdat zijn vader een nogal stevige stempel op Be Quick drukte. Althans, zo ervoer hij dat.
Dat Dé niet in de jeugd heeft kunnen spelen mocht geen hindernis zijn om de club niet met de paplepel binnen te krijgen. Elke zondag vanaf zijn vierde liepen pa en ma Mulder vanaf hun woning aan de Warnsveldseweg naar het Be Quick-veld aan de Marsweg. Een stevige tippel, maar er ging altijd een grote boodschappentas mee. Als kleine Dé dan moe werd stopten ze hem gewoon in die tas.
Vanaf het moment dat hij zich aansloot bij de groep die wekelijks De Knoert maakte en daar veel plezier aan beleefde, ontvlamde meer vrijwilligerswerk bij hem.
De klusgroep waarin hij belandde knapte alle reclameborden op en deed dat twee jaar opnieuw, omdat in die tussentijd het kunstgrasveld was aangelegd. Daarna kwamen de stoeltje in de overdekte tribune aan de beurt en vervolgens het houtwerk van de open tribune.
Op maandagmorgen was er het schoonmaakwerk.
Tijdens de internationale O19-toernooien was hij scheidsrechterbegeleider en deed dat met veel plezier. Later deed hij datzelfde bij de wedstrijden van ons eerste elftal, waar hij zowel thuis als uit altijd bij was.
Dé vindt dat er de laatste tijd weer een frisse wind door de club waait. Meer jongeren die actief zijn, een groei in het aantal teams, waaronder eentje voor dames.
Wel ziet hij dat het aantal ouderen dat acte de présence geeft wat afneemt. Jammer.
Aan het eind van ons gesprek troont Dé me mee naar boven, waar hij glimmend van trots zijn verzameling voetbalboeken laat zien, waaronder enkele zeer zeldzame. Ook boeken over Zutphen zijn een hobby van hem.
Het werd een leuke middag waarin we ook gezamenlijke herinneringen ophaalden.
Heerlijk.
Cees Seevinck.
