Bij binnenkomst komen twee bejaarde boxers mij verwelkomen. Als hondenvriend is dat altijd leuk. Daarna kruipen ze op een kussen en snurken vervolgens de pannen van het dak.
Patrick zet koffie en ik begroet de kinderen Syl (13, keeper in JO13), Jay (10) en Loïs (8). Zij hebben duidelijk a lazy Sunday afternoon. Mijn gastheer (46) moet het deze middag zonder zijn echtgenote Chantal (38) doen. Zij heeft dienst als verpleegkundige bij Lunette.
Patrick werkt sinds 2008 als keukenverkoper in Apeldoorn bij het Deense bedrijf Kvik. Hij heeft een slagersachtergrond en werkte bij winkels in Lochem en Zutphen. Voorts heeft hij vier jaar een inpandige lunchroom gerund bij The Gallery in Brummen. U weet wel, van die prachtige oude(re) auto’s. Uiteindelijk heeft hij deze weer verkocht. Twee jaar was hij ook nog filiaalmanager bij de Lidl in Zuphen, Apeldoorn en Lochem.
Geboren in Warnsveld heeft hij in zijn jeugd gevoetbald bij de Boys en later bij Be Quick nog 35+. Via het gezin Nijman (Sander en Esmeralda/ zwager en schoonzus) kwamen zij Be Quick terecht, omdat hun zoontje daar speelde en Syl daar toen ook naartoe wilde.
Uiteindelijk kwamen alle drie kinderen bij Be Quick, maar na hun verhuizing naar Eefde vorig jaar stapte Jay naar SC Eefde over. Logisch, want het veld van die club ligt op een steenworp afstand en zijn schoolvriendjes spelen daar. Dochter Loïs bleek paardrijden toch leuker te vinden dan voetbal.
Toen de kinderen nog kleiner waren gingen de Velders altijd op zaterdagmorgen naar de wedstrijdjes kijken. Die begonnen meestal om acht uur, maar naarmate ze ouder werden gingen de aanvangstijden ook omhoog. Aangezien Patrick op die dagen om 10 uur op zijn werk moet zijn, ging dat kijken niet langer.
Al vrij snel constateerde hij dat er qua organisatie, communicatie en (gebrek aan) gezelligheid wel wat te verbeteren viel. Dat kun je vinden. Er zijn dan twee opties, zegt hij: de boel de boel laten of trachten wat te veranderen. En hij koos voor dat laatste. Dat begon met het aanvaarden van coördinatorschap bij O13.
Avonden aanwezig voor schoonmaak, bardiensten. Verder communiceren met ouders over vrijwilligerswerk en hun wensen of aanmerkingen. Dit doet hij nu alweer vier jaar.
Dat gezelligheid niet duur hoeft te zijn bewees hij met een kinderdisco in de kleine kantine. Kosten? Een jerrycan ranja en chips.
Verder doet hij mee met de compostactie en mag hij een bus van de zaak lenen.
Eigenlijk, zo stelt hij, help ik overal waar het nodig is.
Chantal is uit hetzelfde hout gesneden en werkt veel samen met haar tweelingzus Esmeralda Nijman.
Als lid van de Jeugdcommissie merkt hij wel dat het bij Be Quick steeds beter gaat. De oudere garde stopt zo zoetjes aan en die plaatsen worden gemakkelijker ingevuld. Dat betekent ook dat er ruimte komt voor nieuwe ideeën.
Een kritiekpuntje is er ook. Bij acties wordt er vaak geroepen dat de opbrengst naar de Jeugd gaat, maar daar kijkt hij wat sceptisch naar.
Maar hij draagt Be Quick een warm hart toe en dat telt.
Dank Chantal en Patrick.
Cees Seevinck
