Deze dinsdagmiddag begint het net buiten Lochem te druppelen, maar gaandeweg verandert dat gemiezer in een ware hoosbui. In Zutphen beginnen straten blank te staan en voordat ik bij het huis van Michel Woltman naar binnen wil gaan, blijf ik toch nog maar even in de auto zitten om niet als een verzopen kat aan te schuiven.
Eenmaal binnen zie ook de vrouw van de man des huizes Nel en Erik ter Burg zitten.
Het wordt een dubbelinterview met beide heren over hun doen en (weinig) laten bij onze club.
Michel (50) is, zoals vermeld, getrouwd met de lieftallige Nel en zij hebben een uitwonende zoon Robin (19). Erik (53) woont, tot ieders tevredenheid, nog thuis.
Woltman jr is servicemonteur automatische deuren bij Boon-Edam en Erik support-engineer bij Spacewell.
Michel ging op 6-jarige leeftijd voetballen bij Roda in Deventer. Zijn ouders Yvonne en Sjaak werkten en woonden daar toen. Op zijn tiende ging het gezin terug naar Zutphen en sloot hij aan bij de club van zijn vader, Be Quick.
Eenmaal op seniorenleeftijd speelde hij veelal in het derde elftal. Een hardnekkige knieblessure noopte hem zo’n vijftien jaar geleden te stoppen met voetballen.
Erik kwam op zesjarige leeftijd bij Be Quick. Dat was om meerdere redenen. Zijn twee oudere broers kwamen na kortstondige avonturen bij Zutphania naar Be Quick en voorts woonde het gezin toendertijd in de Paapstraat, een steenworp afstand van het voormalige clubterrein aan de Marsweg. Lekker dichtbij dus. Na de juniorentijd reikte ook Erik niet hoger dan het derde. Ondergetekende speelde later nog jaren met hem in de lagere elftallen. De honderd meter in tien seconden was voor hem niet weggelegd, maar techniek had-ie zeker. Drie jaar geleden stopte hij.
Toen Michel zelf nog in de jeugd speelde leidde hij al een juniorenteam. Zat in de Jeugdcommissie, was hij grensrechter bij diverse duels en later ook bij het eerste.
Altijd aanwezig bij de Compost-actie, draaide kantinediensten en deed talloze klussen om de accommodatie up-to-date te houden. Veel werk was voor de meeste leden onzichtbaar, maar niet minder essentieel.
Dan Erik. Lid van de Activiteitencommissie, belangrijke kracht bij toernooien, waaronder de Internationale O-19’s, Compost, contributie-administratie, bestuurslid van de Vrienden van Be Quick, kantinediensten, leider van het eerste elftal (nu niet meer). Net als Michel altijd bereid de handen uit de mouwen te steken en ook veelal onzichtbaar aan de slag.
Hun beider zorg is het aantal vrijwilligers. Sommige actieve Be Quickers bereiken de komende jaren een leeftijd dat ze er een punt achter zetten en zij moeten dan vervangen worden. Duiken jongere leden dan in die vrijgekomen plaatsen?
Voorts kan de interesse van ouders voor hun voetballende kroost wel wat beter. Een aantal leiders houdt zich daar actief mee bezig en je ziet dat dit resultaten oplevert.
Beiden vinden het ook een ergernis hoe spelers met kledij en materiaal omspringen. Dat levert bij de heren nogal wat irritatie op en dat is zeer terecht. Ook hier ligt een taak voor de ouders, want de leiders krijgen hierdoor extra werk en dat is niet de bedoeling. Een teken des tijds?
Na koffie en een gevulde koek neemt uw schrijver weer afscheid. Buiten is het nog niet droog, maar het is te doen. Veel straten staan onder water en mijn auto doorstaat enkele aquaplaning-testjes, maar dat kan die wel aan.
Eenmaal terug in Lochem vertel ik mijn eega van die enorme regenbui in Zutphen. Ze kijkt me aan als een kip naar het onweer. Een paar druppels hier, meer niet, zegt ze en leest verder in haar boek. Ik zie haar denken: fantast. En dan pak ik ook mijn boek maar...
Cees Seevinck.
