Beiden al een tijdje geleden geboren in Zutphen. Ik weet hun leeftijden, maar ach, hoe belangrijk is dat eigenlijk? Het is ook maar een getal en daar komt nog bij dat de hedendaagse zeventiger de nieuwe vijftiger is. Oeps, verklap ik het toch een beetje. Sorry.
Zij leerden elkaar kennen tijdens dansles in de Casinozaal aan de Oude Wand. Hoe heette die dansschool ook alweer? Beiden komen er niet uit en ondergetekende evenmin, hoewel ook hij daar de quickstep (stap??) leerde.
Twee jaar later, in 1968, trouwden ze. Net als tegenwoordig was het vinden van een woning knap lastig en dus woonden ze een tijdje bij zijn ouders.
Ze hadden diverse banen. Sjaak onder meer bij Tedeco in Deventer, waar hij toen ook woonde en Yvonne bij de Motrac.
Insiders weten dat Sjaak een van de beste spitsen was die Be Quick ooit heeft voortgebracht en hij speelde samen met broers Frits en Joop jarenlang in ons eerste elftal. Een team dat in 1971 op een haar na het Nederlands kampioenschap misliep.
Eenmaal terug in Zutphen zat hij al snel in de toernooicommissie en werd ook wedstrijdsecretaris. Yvonne deed diverse soorten vrijwilligerswerk. Een greep uit een schier eindeloze lijst: veldverloting, bazars organiseren, kaartverkoop (bijna 20 jaar!!), lid van de toenmalige damesvereniging, helpen in de kantine, het soepel laten verlopen van de lunches tijdens vier jaar internationale O19-toernooien, schoonmaak van het clubhuis. Het is bijna niet voor te stellen.
Hoewel zij zichzelf geen kenner vindt, volgden ze op de zondagen wel altijd trouw de wedstrijden van het eerste.
Sjaak was en is ook een duizendpoot als het om aanpakken gaat.
Allerlei klussen rondom het oud papier (nu gestopt, omdat het geen cent meer oplevert), lijnen trekken op de velden, allerlei werkzaamheden op de accommodatie (nog steeds), scheidsrechter, compost-actie en je kunt het eigenlijk zo gek niet bedenken of hij was erbij betrokken.
Vrijwilligers als Yvonne en Sjaak worden schaars. Met name onder de jongeren wordt het minder. Dat zie je niet alleen bij Be Quick: het is een landelijk beeld.
Het komt deels door werk, studie of andere zaken. Het is begrijpelijk, maar de binding met een club is niet meer wat het “vroeger” was. Het begrip clubliefde heeft tegenwoordig een mindere lading. Het is belangrijk op deze plek te benadrukken, dat er bij Be Quick wel degelijk jeugdigen zijn die de handen wel uit de mouwen steken. Daar zijn we blij mee.
Maar sommige leden staan te weinig stil bij het feit dat het draaiend houden van een club niet vanzelf gaat. De toiletten zijn niet zelfreinigend, het biertje moet getapt worden, gehaktballen springen niet uit eigen kracht in het vet. Rommel moet worden opgeruimd, net als ons clubhuis. En zo zijn er tig zaken die vrijwilligers moeten doenen. Doen die dat niet dan kan de zaak dicht. Sta daar eens wat langer bij stil en waardeer het en nog beter: meld je aan wanneer je eens een uurtje over hebt. Het is belangrijk en meestal nog heel leuk ook.
En dan de afsluiter van Sjaak: laten we met zijn allen eens wat zuiniger op het materiaal zijn.
Na twee bekers koffie, een Bastogne-koek en plezierig gesprek, kar ik weer richting Lochem. Halverwege hoor ik me boven het volume van Radio 10 (Highway to Heaven) roepen: RESPECT, RESPECT!!!!
Cees Seevinck.
