Tijdens de Algemene Ledenvergadering (ALV) van jongstleden 25 januari ging de kogel door de kerk: het prestatievoetbal van Be Quick verkast naar de zaterdag.
Het huidige Zondag 1 gaat op recreatieve wijze verder. Dit alles met ingang van het seizoen 2019-2020.
Voor veel (oudere) leden, waaronder ik, is dat even slikken.
Vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw was de zondagmiddag-invulling kijken naar het eerste. Toen de Marsweg, later het Zuiderpark.
In september moet ik mijn vaste patroon dus aanpassen. Wat doe ik dan op de zondagmiddag? Fietsen, wandelen?
Maar laten we wel wezen; er was geen andere optie. Een paar argumenten.
In heel Nederland zie je clubs die deze weg (noodgedwongen) kiezen. Veel voetballers willen op zaterdagavond stappen en dan een puur uur later (katterig) op het veld staan is niet wat ze willen. Laat staan dat ze het kunnen, want de meesten houden het niet bij een spaatje rood.
Voorts is het financieel en organisatorisch voor Be Quick vrijwel ondoenlijk om twee prestatieteams op de been te houden.
Het bestuur e.a. zijn bij deze beslissing niet over één nachtje ijs gegaan. Er is gesproken met spelers, staf en andere rechtstreeks betrokkenen en daar is vrijwel unaniem deze beslissing uit voort gekomen en daarna geaccordeerd door de ALV.
Natuurlijk, het sentiment speelde een rol, want deze koerswijzging is geen abc’tje.
Verder, en laten we daar niet omheen draaien, was het een beetje linke soep in de aanloop naar dit besluit. Zondag 1 bestaat uit volbloed Be Quickers. Goeie gasten, die het beste met hun club voor hebben en dat niet alleen op het veld laten zien.
Zouden zij vertrekken? Nee, dat zouden ze niet doen. Zij gaan op recreatieve wijze door en wie dat ambieert en kan, zal opgaan in Zaterdag 1. Dat Zondag 1 onderaan in de vijfde klas bungelt, speelt ook een bijkomende rol bij de genomen beslissing.
Zaterdag 1. Zij spelen in de derde klas en na het kampioenschap vorig seizoen, staan ze nu gedeeld nummer 1 met volop kansen op promotie naar de tweede klas. .
Maar een aantal spelers van dit team integreert nog niet naar behoren binnen de club. Natuurlijk heeft dat tijd nodig, maar het is wel noodzakelijk. Ook om voldoende supporters te binden, die hen gaan aanmoedigen en steunen. Die klik kan en moet nog beter worden.
De meesten hebben geen Be Quick-verleden of -achtergrond en komen van andere clubs. Je meteen thuis voelen is dan wellicht lastig, maar meedoen met de zaken die buiten het veld georganiseerd worden is een absolute voorwaarde. Ook blijven plakken in het clubhuis na afloop van een wedstrijd hoort daarbij.
Zaterdag 1 krijgt daarnaast een niet te onderschatten ambassadeurs-functie. Zij worden deels het uithangbord van Be Quick. Dat betekent goed voetballen en zo hoog mogelijk. Maar ook onberispelijk gedrag rondom en in de wedstrijd. De club heeft in haar bijna 117-jarig bestaan een goede naam opgebouwd en dat moet zo blijven. Te vaak gebeuren er nu nog zaken, die beslist voorkomen moeten worden.
Zondag 1 wordt nu vermoedelijk Zaterdag 2. Of 3. Dat kan ik nu niet zeggen.
Voor de zaterdagmiddag wordt dat in ieder geval een feestje in het clubhuis, want de sfeer bij het huidige Zaterdag 2 is fantastisch en dat geldt ook voor het Zondag 1 van nu.
Degene die deze koerswijziging maar matig bevalt of misschien wel afkeurt, zou ik willen oproepen om toch mee te gaan op deze nieuwe weg.
De gemaakte keuze is niet uit luxe gemaakt. Om Be Quick in leven te houden was dit gewoon nodig. We zijn geen grote club (meer) en op diverse vrijwilligers wordt gewoonweg een te zware wissel getrokken. Voorts verandert de wereld en dat geldt ook voor het voetballandschap.
Je kunt de landelijke tendens van het verschuiven naar zaterdagvoetbal ontkennen of de ogen ervoor sluiten, maar dan word je op een morgen wakker en is het te laat.
Daar komt nog bij dat jeugdspelers nogal eens stoppen met voetbal op het moment dat ze naar de senioren op zondag moeten. Ook dat heeft deels te maken met het “stapgedrag” op de zaterdagvond.
Ik vond het nodig genoemde argumenten aan te halen in deze column, want de ALV was weliswaar goed bezocht, maar er waren uiteraard ook mensen die een avondje tv kijken belangrijker vonden. Op deze wijze zijn zij een beetje bijgepraat. Vooropgesteld natuurlijk dat ze wel de moeite nemen deze column te lezen. Dat dan weer wel...
Oh, voordat ik het vergeet. Het zondagvoetbal wordt niet afgeschaft. Voor recreatief voetbal blijft er gewoon plaats. Net als “vroeger”.
We gaan er wat moois van maken.
Zondag 27 januari 14.38 uur. De Kuip in Rotterdam. Lasse Schöne krult eern vrije trap achter Kenneth Vermeer, 0-1. Daar gaan we weer, denk ik chagrijnig. Een stemmetje in mijn hoofd fluistert: dat wordt weer een nulletje of vier, vijf.
Feyenoord blijft nog een minuut of vijf aanklungelen, maar dan gaat het ineens de andere kant op. Jens Toornstra maakt vrijwel uit het niets de gelijkmaker en vervolgens zakt Ajax geheel en al door de hoeven. De thuisploeg laat de tegenstander in de resterende speeltijd alle hoeken van het veld zien en rond kwart over vier staat het 6-2. Ongelooflijk. Ajax incasseert in twee wedstrijden tien tegentreffers, terwijl ze er voor de winterstop in totaal maar acht tegen kregen.
De zo geroemde Matthijs de Ligt heeft voortdurend lucht staan dekken en Frenkie de Jong had er ook geen zin in. De laatste belaagde in woord en gebaar voornamelijk Dannie Makkelie. Een onthustende voorstelling van een ploeg, die de laatste tijd zo werd opgehemeld.
Geen team, maar een stel ZZP’ers, die azen op een miljoenen-transfer in de zomer.
Met een trainer ten Hag, die Donnie van de Beek naar de kant haalt. Een van de weinige spelers, die nog wel enigszins zijn niveau haalde. Van de Beek was woest en terecht. Dat komt niet meer goed tussen die twee.
Ik heb het op deze plek al eerder geschreven. Ten Hag past niet bij Ajax. Hij is te hoekig, te boers en afgelopen zondag kennelijk niet in staat om een en ander te veranderen. Ook niet in de pauze bij een zuinige stand van 3-2 voor Feyenoord. Dan kun je in de kleedkamer nog wat betekenen als trainer. Maar in de tweede helft zakte Ajax nog verder door het ijs. Er was geen Ajacied die dacht: dit kunnen we de trainer niet aandoen. Je zou verdorie bijna denken dat ze met opzet zo slecht speelden. Nou ja, slecht spelen. Dat kan een keer voorkomen, maar dit elftal gooide er gewoon met de pet naar. Heel apart en ik zou weleens echt willen weten, wat daar nou achter zit. Waarom zou je geen kampioen willen worden? Raar.
Het is me ook een raadsel, waarom mensen in de politiek willen.
Als je ziet wat er de afgelopen weken weer allemaal is afgestunteld, bekokstoofd, gekonkeld, gedraaid en gelogen. Ongelooflijk.
Over die klimaat-onzin zal ik het verder maar niet hebben; mijn mening kent u zo zoetjes aan wel.
Nee, nu was het weer het kinderpardon. Die krakkemikkige coalitie ging daar weer rollebollend mee over straat. En steeds weer de VVD tegenover die andere drie.
Om een kabinetscrisis te voorkomen kwam er nu weer een klef compromis.
Natuurlijk druist het in tegen medemenselijkheid om kinderen die hier al jarenlang geaccepteerd zijn in bijvoorbeeld de buurt, op school of de sportclub uit te zetten.
Maar wie zijn daar eigenlijk de schuld van?
Voor een groot deel hun eigen ouders, die na een rechterlijke uitspraak dat ze geen verblijfsvergunning krijgen, de zaak via asieladvocaten eindeloos blijven traineren. Dat zijn de eigenlijke boosdoeners, die indirect de kinderen in de problemen brengen.
Dat kabinet en Tweede Kamer elkaar dan weer tegen de schenen gaan schoppen is krankzinnig en andermaal een kant opkijken waar het probleem nou net niet zit.
Het mag geen wonder zijn, dat steeds meer mensen erover denken ook maar een geel hesje aan te schaffen.
Cees Seevinck,
31 januari 2018,
[email protected]
